هنر سفالگری: کشف و شهودی از کیمیای خاک در بستر دستان هنرمند - یک جفت کاسه سفالی با لعاب بدون سرب و کاملاً بهداشتی و دستساز - پخت شده در حرارت بالا برای مقاومت و دوام عالی - رنگ کرمی ملیح و ملایم با قطر 12 سانتی متر - مناسب برای سرو خشکبار، سالاد، دسر و انواع خوراکی ها جهت تزئین آشپزخانه

ممکن است در موزه های مختلف آثار زیادی را دیده باشید که از جنس سفال بوده و بسیار قدیمی اند، با بررسی همین آثار کشف شده، انسان امروزی به این نتیجه رسید که از بین تمام صنایع بشری، سفالگری در میان قدیمی ترین صنعتها قرار می گیرد. گفته شده است زمانی که سبک زندگی انسانها از کوچ نشینی عشایری به ثبات کشاورزی تغییر یافت، مردم برای آبیاری محصولات خود آب را در سبدهای دستباف حصیری حمل میکردند ، آب رودخانه ها مقداری خاک رس در خود دارد این خاک رس در ظرف حصیری ته نشین می شد و با خشک شدن خاک رس شکل سبد به خود می گرفت. درنهایت مردم متوجه شدند که از این روکش های سفالی می توانند به عنوان ظروف محکم استفاده کنند آنها خاک رس را جمع می کردند به آن شکل می دادند و در آفتاب یا خاکستر داغ می پختند و گاهی آنها را با ابزارهای اولیه تزئین می کردند، بدین ترتیب بود که برای اولین بار ظروف سفالی متولد شدند. لعاب هم نوع خاصی از شیشه است که برای پوشش محصولات سرامیکی و سفالی بر روی بدنه آنها اعمال می شود، لعابها پس از ذوب شدن در کوره یک پوشش سخت ایجاد می کنند که با پوشاندن منافذ بدنه کالاهای سفالی، دوام آنها را افزایش می دهند. هنگامی که سفالگران ایرانی شروع به ساختن کوره های پیچیده تری برای پختن اشیاء سفالی خود کردند؛ مقداری از رسوبات مثل خاکستر و سودا به آن اضافه کردند و بدین ترتیب اولین نسل از لعابها مورد استفاده قرار گرفت. لعابهای سربی هم برای اولین بار در قرن هشتم به کار گرفته شد و به دلیل رنگ سفید و روشنی که بوجود می آوردند؛ مورد توجه قرار گرفتند. در طول این سالها لعاب به طور چشم گیری گسترش یافته و حدود ۱۰۰ سال است که رویکردهای جدید و متنوعی برای لعاب زنی ایجاد شده است.