هنر میناکاری تلفیقی از همکاری درخشان خاک، آتش، کوره و دستان هنرمندی است که فلزات و گاهی حتی شیشه، سرامیک و سفال را زینت می بخشد. سابقه ی این هنر به 1500 سال قبل از میلاد بر می گردد و طبق بررسی های باستان شناسان دنیا؛ میناکاری اولین بار در ایران سر برآورده و گرچه اکنون در مهد این هنر، یعنی شهر اصفهان بیشتر از مس برای آفرینش آثار مینا استفاده می کنند ولی یکی از قدیمی ترین آثار میناکاری روی فلز، یک بازوبند طلا مزین به میناکاری مربوط به دوران هخامنشیان است که در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن نگهداری می شود. نقطه ی اوج این هنر در تاریخ، دوران سلجوقیان بوده که در آن زمان ظروف برنجی و مینا را به کشورهای دیگر نیز صادر می کردند. در زمان صفویان این هنر به طرح های مینیاتوری و ظروف نقره گرایش بیشتری پیدا کرد و امروز نیز شرکت تلفیق هنر با ارائه آثار مزین به میناکاری، سعی دارد تا روح حقیقی ایرانی را در جامعه مدرن امروز، زنده نگه دارد.