سیم و زر؛ رگه‌هایی درخشان از تمدن بشری هستند که از دل کوره‌های ذوب سومریان و زرگران مصری تا دستان هنرمندان ایرانی در دوره هخامنشی و ساسانی بیرون آمدند و به تاج‌ها و جامه‌های پادشاهان و بزرگان شکوهی افسانه‌ای بخشیدند. این هنر ظریف، کهن‌ترین شکل کار با فلزات گرانبهاست، جایی که هنرمند با تاباندن نخ‌های نازک طلا و نقره، تورهایی از نور می‌بافد و گنجینه‌ای از ظرافت را خلق می‌کند. کشف آثار ملیله‌کاری در «زیویه» و «حسنلو» گواهی بر قدمت چند هزارساله این هنر در ایران زمین است. در دوران صفویه، ملیله‌کاری به اوج خود رسید و زیورآلات و ظروف تزیینی، با نقش‌های اسلیمی و ختایی، جلوگاه هنر ایرانی شدند. ملیله، که نامش از واژه «ملیلم» به معنای مفتول ظریف گرفته شده، نه تنها زیباست، بلکه روایتی از صبر و مهارت هنرمندی است که با نوک انگشتانش، نور را در قالب فلز به بازی می‌گیرد.