مجسمه‌سازی فلزی، هنری دیرپا و پویا، ریشه در اعماق تاریخ دارد و همواره در فرهنگ‌های گوناگون تکامل یافته است. در ایران ، این هنر سابقه‌ای کهن دارد، از هخامنشیان با مجسمه‌های سلطنتی گرفته تا هنر تزئینی صفوی و قاجار و آثار مدرن آغداشلو و دیگران مجسمه‌سازی فلزی همواره جایگاه ویژه‌ای داشته است. این هنر، با استفاده از مواد مقاوم و تکنیک‌های متنوع، همواره بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ و تمدن ایرانی بوده است. اما دیگر تمدن های بشری نیز گرچه به قدمت نوع پارسی اش نمی¬رسند ولی از مصر باستان، با مجسمه‌های طلایی و مسی خدایان و فراعنه، تا یونان و روم، که برنز در آثار دقیق و هنرمندانه‌ای چون پراکسی تلس به کار گرفته شد، این هنر همواره در اوج بوده است. قرون وسطی، شاهد استفاده از فلز در آثار مذهبی بود، اما رنسانس آن را به استفاده های دیگری نیز سوق داد. در دوران مدرن، فلزات نه فقط ماده‌ای برای خلق آثار زیبا، بلکه ابزاری برای بیان مفاهیم عمیق انسانی و اجتماعی شدند، هنرمندانی چون جیاکومتی و مور با استفاده از آهن و استیل، آثاری بدیع آفریدند و هنرمندان معاصر ایرانی نیز همواره در این مسیر پیشرو بوده اند و به ابداع در طراحی و شیوه های ساخت آثار فلزی پرداخته اند.