نگارگری
نگارگری ایرانی، با پیشینهای غنی از دوران باستان در نقاشیهای دیواری هخامنشی، در دوران اسلامی شکوفا شد. در قرون اولیه، هنر نقاشی در تزئین کتب مذهبی و داستانی کاربرد یافت. عصر سلجوقیان شاهد اوجگیری این هنر بود و مکاتب گوناگون پدید آمدند. با ورود ایلخانان، هنر چینی بر نگارگری اثر گذاشت. دوره تیموریان، با ظهور کمالالدین بهزاد، عصر طلایی نگارگری ایرانی شد. در دوره صفویان، این هنر جنبه درباری یافت و در دوره قاجار، تحت تاثیر هنر اروپا، سبکهای نوینی شکل گرفت. نگارگری ایرانی، با تحولات فراوان، بر هنر جهانی تأثیرگذار بوده است.